Zabytki

Trzykondygnacyjny ołtarz o wymiarach 670×340 cm, drewniany, polichromowany i złocony to efekt aranżacji kościoła w dobie baroku. Wykonany w latach 1720 ? 1740.

U góry obraz olejny (XVII w.) pierwszej męczennicy dziewicy, św. Tekli z metalową, srebrzoną koszulką, na głowie metalowa, złocona promienista aureola; malowany techniką olejną, na płótnie (hagiografia)

Święta, patronka umierających, cierpiących na choroby oczu i orędowniczka w czasie pożarów i zarazy, przedstawiona jest z atrybutami męczeństwa (lew, ogień, wąż i palma).

Postać młodej kobiety, z upiętymi włosami, ozdobiona perłami. Twarz pogodna, ze wzrokiem uniesionym ku górze. Ubrana jest w szaty dworskie, historyczne. Lewa dłoń spoczywa na piersi, w prawej palma i lilia. Tło z delikatnie zaznaczonymi chmurami w kolorze szaro-różowym. U dołu kompozycji lew i wąż, po prawej stronie ogień.

Postacie aniołów, siedzących, z rozwianymi, złoconymi szatami, gestykulujących rękoma.

W środkowej części ołtarza obraz ?Matki Bożej z dzieciątkiem?, I poł. XVII w. Historia obrazu nie jest dokładnie znana. Przypuszcza się, że to dla niego dobudowano główny ołtarz. Koronowany w II poł. XVIII w. Otoczony od XVII w. szczególnym kultem, posiada wiele analogii na terenie Polski, a sam oparty jest o wzorzec z rzymskiej Bazyliki Santa Maria Maggiore.

Twarz namalowana w typie Madonn wschodnich, majestatyczna; oczy patrzące na wprost, lekki rumieniec, usta małe, zamknięte w łagodnym uśmiechu. Dłonie skrzyżowane, w prawej skrzyżowane dwa palce, lewa trzyma chusteczkę. W ramionach Maryi siedzi Chrystus ubrany w złoto-różowe szaty. Prawą dłonią błogosławi, lewą trzyma Księgę. Na bosych stopach widnieją zielone sandały. Postacie ukazane są na tle adamaszkowej tkaniny, zwieńczonej rodzajem wzorzystego baldachimu. Na głowach przytwierdzone korony udekorowane kolorowymi kamieniami.

Figury: św. Wojciecha po lewej i św. Stanisława po prawej, obie w złoconych szatach liturgicznych, z infułami na głowie i pastorałami w ręku. Przy postaci św. Stanisława Pietrowina, w połowie postaci przylegającej do szat świętego; rzeźbiona, polichromowana.

Umieszczona nad ołtarzem, duża, ażurowa, promienista gloria z Okiem Opatrzności pośrodku.

Odsłonięte wątki kamienne pochodzą z XI w. w formie kostek z jurajskiego wapienia, połączonych ze sobą zaprawą wapienno-piaskową, o układzie nieregularnym

Romański narożnik muru ? XII w., wyciosany z piaskowca po stronie północnej. Trzy symetryczne otwory prawdopodobnie są pozostałością po belce tęczowej z czasów romańskich. Wyryty po prawej stronie, zbliżony do czteropłatkowego kwiatu znak może być średniowiecznym znakiem kamieniarskim.

Drewniana rzeźba (drewno sosnowe i jodłowe), polichromowana, z początku XV w. Wymiary: belka pionowa 194,5 cm, belka pozioma 87,5 cm.

Autor nieznany, prawdopodobnie ze szkoły florenckiej.

Figura Chrystusa wykonana z jednego kawałka drewna orzechowego; ręce wyrzeźbione osobno.

Perizonium metalowe, mosiądz posrebrzany, peruka naturalna, z włosów ludzkich. Korona w formie plecionki z blachy srebrnej, pozłacanej.

Dzieło A. Frąckiewicza, ok. 1727 r.

Obraz św. Wojciecha ? autorstwa Kaspra Kurtza, z 1636 r., o cechach późnogotyckich i wczesnobarokowych, malowany na desce, olejny i złocony, w tradycji malowideł gotyckich. Pochodzi prawdopodobnie z dawnego ołtarza głównego, umieszczony w ozdobnej, drewnianej ramie.

Centralną część obrazu stanowi postać św. Wojciecha w pozycji stojącej, w geście błogosławieństwa. Ubrany jest w strój biskupi. Pod biało-złocistą kapą widoczny jest ornat w kolorze różowym, na ramionach paliusz. Na głowie ma mitrę, w ręce pastorał i drewniane wiosło, a wokół głowy złotą aureolę.

Dolna część obrazu została oddzielona od złotego tła pasem błękitnego nieba, z chmurami i promieniami słońca. Po lewej stronie obrazu, nad sceną nawracania przez Świętego niewiernych Prusów, na tle otwartego nieba została ukazana Gołębica. Widzimy też scenę chrztu Ludu Bożego nad kamienną, czarną chrzcielnicą. Po drugiej stronie obrazu ? kolejna scena z życia Świętego: tu dokonuje on egzorcyzmu. Widzimy grupę osób wpatrzonych w niebo, na tle którego unosi się postać bez kończyn i przepołowiona.

XVIII w., autor nieznany, rzeźba z drewna lipowego, o wysokości 117 cm; głowę, korpus i nogi wykonano z jednego kawałka. Należy do cechowej snycerki miasta Krakowa. Styl barokowy. Chrystus przedstawiony jest jako martwy: ma zamknięte oczy, uchylone usta, a w Jego boku widnieje rana. Natomiast Jego ciało zostało (zgodnie z tradycją ikonograficzną) przedstawione jako żywe (napięte mięśnie, w żyłach płynie krew).

Z 1720 lub 1740 r., o żywo powyginanej linii parapetu i kręconych schodach, drewniany, polichromowany i złocony. Wygląd tralek i pilastrów, a zwłaszcza dekoracja lambrekingowa potwierdzają czas powstania i ukazują ścisłe związki prebendy kościoła św. Wojciecha i św. Anny.

I poł. XVIII w., z drewna, snycerka w stylu rokoko.

Malowidło czterech aniołów w locie, trzymających kolejno w dłoniach wieniec, pastorał i krzyż, kielich i mitrę łacińską. Ukazani są na tle szachownicy nawiązującej do złoconej kratownicy kopuły. Powstała w 1967 r. Wykonana przez Eugeniusza Cuchrowskiego w technice klejowo-wapniowej; wymiar: 18 m?.

Zwieńczona została wysmukłą latarnią, której zewnętrzną elewację rozczłonkowano kamiennymi, toskańskimi kolumnami, pomiędzy którymi umieszczono przeszklone okienka. Latarnie nakryto niewielką kopułą z krzyżem. Malowidła Andrzeja Radwańskiego z lat 1758 ? 1759, przedstawiające sceny z życia św. Wojciecha.

XVII w., wykonany z marmuru dębnickiego o stosunkowo ciemnym wybarwieniu.

XIX w. z drewna dębowego, szklone.

Dobudowana od północnej strony prezbiterium, w rzucie półkolista, sklepiona, kryta półkopułą, z jednym, niewielkim oknem od strony północnej.

(pierwotnie św. Jana Nepomucena) ? zbudowana od południowo-wschodniej strony kościoła, na rzucie prostokąta, sklepiona kolebkowo w lunetami, a na południowej ścianie kaplicy trzy okna owalne. Posadzka z marmuru dębnickiego i paczółtowickiego układana w romby z gwiazdą pośrodku.